Category Archives: Պտղատու թփեր

Բույսեր, Թփեր, Պտղատու թփեր

Հապալաս

Leave a comment

Հապալասը (Հապալասենի մրտենական, անգլ.՝ European blueberry, Bilberry, ռուս.՝ Черника, լատ.՝ Vaccinium myrtillus) ցածրահասակ թուփ է: Բնական պայմաններում տարածված է Կովկասում, Արևմտյան Եվրոպայում, Փոքր Ասիայում, Հյուսիսային Մոնղոլիայում, Հյուսիսային Ամերիկայում, Սիբիրում:

Հայաստանում հանդիպում է հյուսիսարևելյան անտառային շրջաններում, որտեղ աճում է մերձալպյան և ալպյան գոտիներում։

Ուտելի պտուղները չափազանց արժեքավոր են. օգտագործվում են ինչպես թարմ, այնպես էլ վերամշակված վիճակում։ Մեծ է նաև մրտենական հապալասի բուժիչ նշանակությունը։ Օգտագործում են ստամոքսային հիվանդությունների, բրոնխների կատարի, ռախիտի, շաքարախտի դեպքում։ Հատապտուղներում պարունակվում է 7 % շաքար, մինչև 1,2 % թթուներ, 1,4 % ազոտական նյութեր, պեկտին, խեժ, դաբաղանյութեր և ներկանյութեր։ Սերմերի մեջ մինչև 30 % ճարպ է պարունակվում, տերևներում միրտիլլին (որը ներգործում է ինսուլինի նման), 7% դաբաղանյութեր։

Հապալասն ունի մի շարք ձևեր, որոնք միմյանցից տարբերվում են պտուղների գույնով (սպիտակ, կարմիր, սև՝ առանց կապտավուն խավի), տերևների ձևով (մանր, կլոր, լայն-ձվաձև) և այլն:

Սերմից հապալաս աճեցնելը

  • Ցանելու լավագույն ժամկետը վաղ գարունն է;
  • Մինչև ցանելը սերմերի ստրատիֆիկացիան (սառնարանի բանջարեղենի հարկաբաժնում 1-3 ամիս պահելը) բարձրացնում է դրանց ծլողունակությունը;
  • Ցանել առնվազն +15.5 °C ջերմության հասած հողում;
  • Հողը պետք է լավ դրենաժ ունենա և թեթև թթվային լինի;
  • Ցանել մոտ 6 մմ խորությամբ;
  • Սերմերի ծլելը՝ մինչև 3 ամսում;
  • Մշտական տեղի լուսավորությունը՝ լիարժեք արև։
Ինչպես ցանել

Հապալասի սերմերը պետք է ցանել տորֆամամուռով (սֆագնում) լի կոնտեյների մակերեսին, հետո ծածկել մոտ 6 մմ խորությամբ հողի շերտով։ Ցանքը պետք է միշտ խոնավ պահել և թույլ տալ, որ ծիլերը մամուռում աճեն, հասնելով մինչև 5-ից 7.5 սմ հասակի:

Ծաղկաթաղարում հապալաս աճեցնելը

Հապալասը ծաղկաթաղարում աճեցնելն այնքան հեշտ է և արդյունավետ, որ իմաստ ունի փորձել, նույնիսկ եթե հակաօքսիդիչներով հարուստ այս բույսը այգում աճեցնելու համար բավարար տեղ կա: Ծաղկաթաղարում աճող հապալասենին կարող է ծաղկել և պտուղաբերել 6-8 ժամ արևի լիարժեք լուսավորություն ունեցող ցանկացած տարածքում: Միայն մի կարևոր պայման կա՝ խաչաձև փոշոտման համար, միմյանցից 60-90 սմ հեռավորության վրա 2-3 հապալասենի պետք է աճեն։

Աճեցնելու պայմանները

  • Հասուն բույսի ծաղկաթաղարը պետք է առնվազն 46 սմ խորություն ունենա։ Լավ դրենաժը պարտադիր է;
  • Հապալասենին շատ թթու հողի կարիք ունի։ Անհրաժեշտ է հողախառնուրդի pH 4.0-4,8 մակարդակ, որպեսզի բույսը կարողանա ջուր ու սննդանյութեր կլանել հողից և պտղաբերի։ Բնականաբար, այգում այդպիսի հող հազիվ թե ճարվի։ Ծաղկաթաղարի մեջ տնկելը հնարավորություն է տալիս ավելի լավ վերահսկել հողախառնուրդի թթվայնության մակարդակը: Կարելի է պատրաստի հողախառնուրդ գնել կամ պատրաստել ինքնուրույն։ Հողի ճիշտ խառնուրդով սկսելու համար, ծաղկաթաղարի մոտ 2/3-ը լցնում են սովորական բույսերի համար նախատեսված հողախառնուրդ, հետո ավելացնում են թթվասեր բույսերի համար նախատեսված հողախառնուրդ (հարմար են ռոդոդենդրոնների, ազալիաների և կամելիաների համար վաճառվող հողախառնուրդները):

Եթե պատրաստի թթվային հողախառնուրդ չկա, կարելի է օգտվել ԱՄՆ Կոռնելի համալսարանի մշակած բաղադրատոմսից՝ հավասար մասերով խառնել տորֆամամուռն ու վերմիկուլիտը, ապա ավելացնել 11-5-11 փոշի պարարտանյութ: Ստացված հողախառնուրդի pH մակարդակը ստուգելուց հետո, անհրաժեշտության դեպքում, կամ բարձրացնում են թթվայնությունը երկաթի սուլֆատ հավելելով, կամ էլ իջեցնում կրաքարով։

Մեկ այլ բաղադրատոմս էլ կա։ Հավասար մասերով խառնում են պարտեզի հողը, փտած գոմաղբն ու խաշար ավազը։ Այնուհետև ստուգում են ստացված հաղախառնուրդի թթվայնությունն ու, անհրաժեշտության դեպքում, ավելացնում են երկաթի սուլֆատ՝ թթվայնությունը բարձրացնելու համար:

  • Հապալասենին առատ ոռոգման կարիք ունի, բայց դրան դուր է գալիս նաև ավազոտ, լավ ջրահեռացնվող հողը: Այլ կերպ ասած, դրանք չեն սիրում նստել ջրի մեջ, այնպես որ հողը պետք է պահել մշտապես խոնավ, բայց ոչ թաց:
  • Հապալասենին պետք է օրական 6-8 ժամ արևի լիարժեք լուսավորություն ունենա։
  • Շատ պարարտացնելու կարիք չկա։ Վաղ գարնանը, մեկ անգամ, գերադասելի է օրգանական պարարտանյութով, պարարտացումը լիովին բավարար է։ Շատ կարևոր է պարբերաբար ստուգել և կարգավորել հողի թթվայնությունը։

Հղումներ

Բույսեր, Թփեր, Պտղատու թփեր

Հապալաս կապույտ

Leave a comment

Կապույտ հապալասենին (անգլ.՝ Bog bilberry, Bog blueberry, ռուս.՝ Голубика, լատ.՝ Vaccinium uliginosum) ապալասազգիների ընտանիքից սերված, տերևաթափ 0,3-1 մ բարձրությամբ փոքր թուփ է։ Դարչնագորշավուն կեղևով, գլանաձև ճյուղերով, էլիպսաձև տերևներով, դուրեկան բուրմունք ունեցող ծաղիկներով, գնդաձև պտուղներով այս թուփը ծաղկում է հունիս- հուլիս ամիսներին։ Տարածված է Կովկասում , Կորեայում, Ճապոնիայում և Փոքր Ասիայում։ Հայաստանում տարածված է միայն Սևանի ավազանում։ Աճում է ծովի մակերևույթից 2000-2300 մ բարձրությունների վրա։
Պտուղը 5-17 մմ տրամագիծ ունեցող հատապտուղ է` բաց կապույտից մինչև գրեթե սև գունավորմամբ, ունի ոչ շատ քաղցր՝ մի փոքր թթվությամբ համ:
Ստամոքսի խանգարումների դեպքում օգտործում են նրա պտուղները և տերևները։ Մեղրատու բույս է։ Բազմանում են հիմնակակնում սերմերի և սողացող ընձյուղների արմատակալման միջոցով։
Հայաստանի բնակլիմայական պայմաններում մշակության համար նպատակահարմար են կապույտ հապալասենու “Դուկե”, “Բլու Քրոպ”, “Բլու Գոլդ”, “Լիբերթի”, “Էլիոթ”, “Պատրիոտ”, “Չանդլեր” սորտերը:

10 ցնցող փաստ հապալասի մասին

Հապալասը այն հատապտուղն է, որը մարդուն  ապահովում է  վիտամինների պահուստով ողջ տարվա համար:
  1. Թիվ 1 հակաօքսիդանտն է և պաշտպանում է քաղցկեղից. բարձր ակտիվության հակաօքսիդանտները հապալասներում այնքան շատ են (ավելի շատ քան որևէ այլ հատապտղում կամ մրգում), որ այն հետազոտել են և եզրակացրել. հապալասը խոչընդոտում է քաղցկեղի առաջացմանը:
  2.  Թեթև լուծողական. Հապալասը կարգավորում է աղեստամոքսային տրակտի աշխատանքը, ազատում է փորկապությունից (դրա համար խորհուրդ է տրվում նաև եփել տերևները):
  3.  Անցկացնում է  աչքերի տակի կապտությունը և մաշկի բորբոքվածությունը. Մաշկի շատ խնդիրներ առաջանում են ենթաստամոքսային գեղձի խաթարված աշխատանքից: Հապալասը կարգավորում է ենթաստամոքսային գեղձի աշխատանքը:
  4.  Նպաստում  է ուղեղի աշխատանքին. Հապալասում պարունակվող վիտամինները խանգարում են ուղեղի բջիջների` նեյրոնների մահացությանը, այսպիսով պահպանելով կենտրոնական նյարդային համակարգ առողջությունը:
  5.  Հապալասը լավ է շաքարային դիաբետով տառապողների համար, քանի որ այն իջեցնում է  շաքարի մակարդակը արյան մեջ:
  6.  Հապալասը վերականգնում է տեսողությունը: Եթե դուք ակտիվորեն ուտեք հապալաս, ապա կզգաք, թե ինչպես է նվազում աչքերի հոգնածությունը:
  7.  Հապալասը օգնում  է նիհարել. Փորձեք մեկ անգամ սնունդը փոխարինել 150-200 գրամ հապալասով. արդյունքը ուղղակի կշշմեցնի ձեզ:
  8.  Վերականգնում է միզասեռային համակարգի աշխատանքը: Եթե գիտեք, թե ինչ է ցիստիտը, ապա իմացեք, որ հապալասը դրա դեմ ուղղված դեղ է: Այն ոչ միային դուրս է  բերում բակտերիաները միզասեռային համակարգից, այլ նաև կանխարգելում է դրանց հետագա առաջացումը:
  9.  Հապալասը ամրացնում է սիրտը և անոթները: Այն վերացնում է  վատ խոլեստերինը, այն, ինչ պետք է  սրտանոթային շատ հիվանդությունների ժամանակ: Այն նաև ամրացնում է սրտի մկանները:
  10.  Երջանկության, առողջության և երկար տարիների կյանքի համար. Եթե դուք տարվա համապատասխան ժամանակ շատ ուտեք հապալաս, ապա կլինեք և’ առողջ, և’ էներգիայով լեցուն, և’ երջանիկ: Հապալասը հիանալի վերականգնում է նյարդային բջիջները և  հզոր իմպուլս հաղորդում:
Հղումներ
Բույսեր, Թփեր, Պտղատու թփեր

Գետնաելակ

Leave a comment

Գետնաելակը  (անգլ.՝ Strawberries, ռուս.՝ Земляника, լատ.՝ Fragaria), գետնամորի, ելակ, իծամորի, ոչխարի մորի, վարդազգիների (վարդածաղիկներ) ընտանիքի բազմամյա խոտաբույսերի ցեղ։ Հայտնի է մոտ 50 (այլ տվյալներով՝ 30-35), Հայաստանում՝ 3 տեսակ՝ գետնաելակ անտառային (F. vesca), գետնաելակ կանաչ (F. viridis) և գետնաելակ անանասի (F. ananassa)։ Վերջին տեսակը, որին անվանում են ելակ, իր բազմաթիվ սորտերով տարածված է միայն մշակության մեջ՝ գրեթե բոլոր մարզերում։ Վայրի վիճակում տարածված է Լոռու, Տավուշի, Արագածոտնի, Սյունիքի, Գեղարքունիքի և այլ մարզերում։

Հղումներ
Բույսեր, Թփեր, Պտղատու թփեր

Ելակ

Leave a comment

Ելակը (անգլ.՝ Strawberry, ռուս.՝ Земляника ананасная, լատ.՝ Fragaria ananassa) , վարդազգիների (վարդածաղիկներ) ընտանիքի բազմամյա խոտաբույսերի կամ թփերի ցեղ։ Բարձրությունը՝ 30-35 սմ։ Տերևները եռաբլթակ են, խոշոր, բաց կանաչ, կնճռոտ։ Ծաղիկները սպիտակ են։ Պտուղը քաղցր, անանասահամ և յուրահատուկ բուրմունքով, բաց վարդագույնից մինչև մուգ վարդագույն նաև սպիտակ հյութալի հատապտուղ է։ Սերմերը մանր են, դեղին՝ դասավորված պտղի մակերեսին։ Հարուստ է վիտամիններով, թթուներով, շաքարներով և այլն։ Օգտագործվում է թարմ և վերամշակված (մուրաբա, հյութ, կոմպոտ, ջեմ և այլն)։
Տես նաև՝

Հղումներ
Բույսեր, Թփեր, Ծառեր, Մրգատու ծառեր, Պտղատու թփեր

Ալոճենի

Leave a comment

Ալոճենին (անգլ.՝ Hawthorn berry, ռուս.՝ Боярышник, լատ.՝ Crataégus) վարդազգիների ընտանիքին պատկանող թուփ է կամ ոչ մեծ ծառ, փշոտ ճյուղերով։

Բույսի ծաղիկներում հայտնաբերված է եթերայուղ, տրիմեթիլամին, կվերցետին, կոֆեինային և քլորագենային թթուներ, հիպերոզիդ, խոլին, ացետիլխոլին և այլն։ Պտուղները պարունակում են գինեթթու, կիտրոնաթթու, կրատեգուսաթթու, ուրսոլաթթու, օլեանոլաթթու, ֆլավոնոիդներ, սորբիդ, ճարպային յուղեր, կարոտին, վիտամին C, դաբաղանյութեր, քիմիական տարրերից՝ կոբալտ, պղինձ, երկաթ, մանգան, ցինկ, մոլիբդեն և այլն։

Ծաղիկները՝ ծաղկաբույլերով հավաքում են մինչև լրիվ բացվելը, իսկ պտուղները՝ աշնանը, այսինքն՝ լրիվ հասունանալուց հետո։ Ալոճենու բուժական հատկությունների մասին դեռևս մեր թվարկության առաջին դարում նշել է հույն բժիշկ Դիսկորիդը, իսկ ժողովրդական բժշկության մեջ շատ վաղուց պտուղներն օգտագործվել են թեյի, փոշու կամ կիսելի ձևով, ծաղիկները՝ թեյի մեջ, սրտային մի շարք հիվանդությունների, գլխապտույտների, հևոցի, անքնույան ժամանակ և այլն։ Բուժման նպատակով օգտագործում են բույսի ծաղիկները և հասուն պտուղները։ Ավիցեննան դեղաբույսը օգտագործել է բերանի խոռոչի և կոկորդի բորբոքումների և ստամոքսի սուր ախթահարուների ժամանակ։ Ամիրդովլաթը նշում է, որ ալոճի սերմերի եփուկն ամրացնում է լնդերը, ատամները, կտրում է արյունահոսությունը, վերացնում դեղնությունը, առաջ բերում փորկապություն, վերացնում դեղնությունը, ուժեղացնում լերդն ու ստամոքսը, իսկ սպեղանու ձևով բուժում է մաստիտը։

Ալոճի ծաղիկներից և պտուղներից պատրաստված դեղամիջոցները ուժեղացնում են սրտամկանի կծկումները, բարելավում սրտի և ուղեղի արյան շրջանառությունը, վերացնում անոթային սպազմը, սրտի շրջանի ցավերը, կանոնավորում սրտի ռիթմը, առաջ բերում տևական հանգստացնող ներգործություն։

Ալոճենու պտուղներն ուտում են ինչպես թարմ, այնպես էլ չորացած վիճակում։ Դրանցից պատրաստում են կոմպոտ, կիսել, դոնդող, մարմելադ, կարամել։ Աղացած պտուղները խառնում են ալյուրին՝ հացին հաճելի համ տալունպատակով։
Ալոճենին հզոր արմատներ է ձևավորում և ապրում է 300-400 տարի:
Հղումներ
Բույսեր, Թփեր, Ծառեր, Մրգատու ծառեր, Պտղատու թփեր

Փշատենի

Leave a comment

Փշատենին  (անգլ.՝ Silverberry, ռուս.՝ Лох, լատ.՝ Elaeagnus), փշատազգիների ընտանիքի մշտադալար կամ տերևաթափ ծառ է կամ թուփ։
Ботаническое название: Лох узколистный (Elaeagnus angustifolia), род Лох, семейство Лоховые.
Родина лоха узколистного: Китай, Северная Америка.
Освещение: светолюбив.
Почва: к почве не требователен.
Полив: умеренный.
Максимальная высота дерева: 10 м.
Средняя продолжительность жизни: 60 лет.
Посадка: семенами, черенками, отводками.

Лох узколистный: уход и размножение.

Лох узколистный – это листопадный кустарник или невысокое раскидистое деревце с колючими побегами, принадлежащее к одноименному семейству. Его ареал обитания охватывает восточную часть Северного Кавказа, Закавказье, Казахстан,
Среднюю Азию, Южную Европу, Малую Азию, Иран и Северный Китай. В природе лох узколистный обитает в поймах рек, пересекающих пустынную и полупустынную местность. Вместе с ивой, тамариском, облепихой, тополем и некоторыми другими растениями он образует так называемые тугаи – леса, живущие в условиях пустыни за счет водонасыщенности пойменных почвогрунтов. Корневая система лоха мощная, сильно разветвленная, поэтому растение широко используется для формирования защитных лесополос и насаждений, закрепляющих склоны.
Как и другие обитатели пустынь, лох узколистный чрезвычайно толерантен к абиотическим факторам среды – температуре, влажности почв и воздуха, загазованности, почвенному плодородию, качеству вод и пр. Он хорошо переносит условия города – загазованность и задымленность, – поэтому его можно высаживать вдоль транспортных магистралей. Засухо- и жароустойчив, поэтому способен обходиться без дополнительного увлажнения даже летом в сухих южных регионах. Вместе с тем, переносит и низкие температуры, благополучно зимует без укрытия (лишь изредка подмерзают кончики побегов) в средней полосе России и более северных регионах (относится к 4 зоне зимостойкости). Одно «но»: при ранней осени невызревший прирост подмерзает. Лох узколистный способен расти на засоленных почвах. В Крыму, например, он распространился на крайнем западе и севере, а также на побережье Керченского полуострова, где почвы и грунтовые воды отличаются высоким содержанием солей.
В настоящих лоховых тугаях растение чрезвычайно декоративно за счет густого серебристо-белого опушения, покрывающего ветки, листья и плоды. В культуре можно добиться такого эффекта, если воссоздать природные условия, неотъемлемые составляющие которых – обилие солнца и достаточное количество влаги. Избыточного увлажнения следует избегать; субстрат должен быть хорошо дренированным. Несмотря на высокую экологическую пластичность, лох узколистный требователен к одному фактору – освещению. Даже полутень для него нежелательна, поскольку при малейшем недостатке света растение слабеет и теряет декоративные свойства.
Лох узколистный хорошо переносит даже радикальную стрижку, при обрезке «на пень» формируется обильная поросль, благодаря чему растение широко используется для создания живых изгородей. Растет лох быстро, особенно в первые годы жизни.
Растение легко размножается вегетативным способом – черенками и отводками, возобновляется порослью. Для летнего черенкования (начало июля) используют побеги длиной около 10 см. Часть побега должна быть зеленой, часть одревесневшей (соотношение примерно 2:1). Нижние листья удаляют, оставляя 3 листа. Материал обрабатывают стимулятором роста, высаживают в песок, заглубляя до листьев, накрывают посадки пленкой, притеняют, регулярно поливают и проветривают. Также используют зеленые и одревесневшие черенки, но описанный способ считается наиболее эффективным.
Отводки делают весной и осенью, но лучше весной, до того как распустятся почки. Для этого отбираются хорошо развитые наружные побеги, идущие от основания куста. Их укладывают в борозды (глубина – до 10 см) и плотно прижимают к почве с помощью деревянных шпилек. Затем засыпают 20 см слоем почвосмеси, состоящей из перегноя, торфа и речного песка (пропорция – 1:1:1), и хорошо поливают. Прикопку нужно регулярно увлажнять и очищать от сорняков. Укоренение занимает 1 – 2 года.
Размножают лох узколистный и семенами. Они сохраняют всхожесть в течение 3 – 4 лет и прорастают без стратификации. При весеннем посеве основная часть семян дает всходы только на следующий год. А для того чтобы ускорить процесс, их замачивают в воде на 4 суток и затем выдерживают до 3 месяцев во влажном песке или торфе при температуре от 16 до 20 °C, либо стратифицируют 3 месяца в песке или торфе при температуре 1 – 10 °C. Наилучший результат дает осенний посев свежесобранных, очищенных семян. Глубина заделки – до 3 см.
Лох узколистный устойчив к патогенам. Даже те экземпляры, которые растут на обочинах дорог, на скудных засоленных почвах, в тени и прочих неблагоприятных условиях, крайне редко болеют и поражаются вредителями. Это одно из самых неприхотливых и беспроблемных растений, используемых в озеленении. Вместе с тем, лох узколистный очень декоративен. Он прекрасно сочетается с лиственными и хвойными породами, хорошо смотрится и в моновидовых посадках. Его используют для создания контрастных групп, которые удачно гармонируют с темной зеленью других древесных пород, а также с золотистыми и краснолистными формами кустарников.
Продолжительность жизни этого неприхотливого растения довольно велика. В Крыму, например, встречаются экземпляры в возрасте около 100 лет, находящиеся в прекрасном состоянии. Так что при правильном уходе лох узколистный на протяжении многих лет будет украшать участок..
Источник: http://indasad.ru/derevya-i-kustarniki/2501-loch-uzkolistniy-uchod-i-razmnozhenie

Աճեցման պայմանները
Հողի պահանջվող բերրիությունը՝ Բարձր
Միջին
Ցածր
Լուսավորությունը՝ արևի տակ
պայծառ, ցրված
կիսաստվեր
ստվեր
Ջրելը ամռանը՝ առատ
չափավոր
քիչ
Ջրելը ձմռանը՝ առատ
չափավոր
քիչ
Օդի խոնավությունը բարձր՝ >60%
նորմալ՝ 30% – 60%
ցածր՝ <30%
Օդի ջերմաստիճանը ամռանը՝
Օդի ջերմաստիճանը ձմռանը՝
Հղումներ
Բույսեր, Թփեր, Պտղատու թփեր

Մոշենի

Leave a comment

Մոշենին (անգլ.՝ Dewberry, ռուս.՝ Ежевика, լատ.՝ Rubus), վարդազգիների ընտանիքի բազմամյա խոտաբույս է կամ թուփ։ Ցողունը փշոտ է, բարձրությունը՝ 100–150 սմ։ Տերևները պարզ կամ բարդ են, կոթունավոր։ Ծաղկաբույլը կիսահովանոց է կամ կարճ ողկույզ, ծաղիկները՝ երկսեռ սպիտակ։ Պտուղը սև, մուգ կարմիր հյութալի բազմակորիզ հատապտուղ է։

Հղումներ
Բույսեր, Թփեր, Պտղատու թփեր

Գոջի

Leave a comment

Գոջին կամ Հազազ բերբերին (անգլ.՝ Goji, Goji berry կամ Tibetan goji, ռուս.՝  Дереза́ обыкнове́нная, Годжи, լատ.՝ Lycium barbarum) 1-3 մ բարձրությամբ, տերևաթափ, խիտ ճյուղավորված, պտղատու թուփ է, մորմազգիների ընտանիքից:
Գոջի անվանման տակ հասկանում են հազազի այն տեսակը, որի հայրենիքը Չինաստանի Նինսյա-Խուէյսի ինքնավար շրջանն է: Հենց այդ տեսակն է երկարակյաց վանականների վերաբերյալ ավանդապատումների հերոսը:

Բազմացումը

Գոջին կարելի է բազմացնել սերմերով ու կտրոններով:
Սերմերով  բազմացնելը հեշտ է, ստրատիֆիկացման կարիք չկա: Ցանված սերմերը ծլում են  մոտ 2 շաբաթից՝ եթե հողախառնուրդը միշտ խոնավ պահվի և ապահովվի օդի +25o C ջերմություն:
Կտրոններով բազմացնելու համար վերցվում են նախորդ տարվա, կեղև ձևավորած , 10-15 սմ երկարությամբ ճյուղերի հատվածներ:

Տնկելը

Գոջիի տնկիի համար պատրաստում են 50-60 սմ լայնությամբ և մոտ 40 սմ խորությամբ տնկափոս: Մի քանի տնկիների համար տնկափոսերը փորում են միմյանցից 1,5-2 մ հեռու: Լցնելիք հողախառնուրդի հետ խառնում են 8-10 կգ կոմպոստ (կամ կենսահումուս, կամ լավ փտած գոմաղբ) և մեկ բաժակ փայտի մոխիր:
Տնկիները պետք է մի փոքր խորը տնկել, տնկելուց հետո լավ ջրել և ցանքածածկել տորֆով կամ փտած գոմաղբով:

Խնամքը

Ջրելը  չափավոր՝ կախված եղանակից, շաբաթական 1-2 անգամ: Երաշտադիմացկուն է:
Սնուցուման կարիք կարող են ունենալ աճի շրջանում գտնվող նորատունկ Գոջիները: Մնացած ժամանակ, քիչ թե շատ պարարտ հողի դեպքում, սնուցման կարիք կարող է ընդհանրապես չառաջանալ:
Էտը  լավ է տանում:
Ձմռանը Գոջին կարող է ցրտահարվել:  Այդ է պատճառը, որ որոշ այգեպաններ Գոջին տնկում են խորը ծաղկաթաղարի մեջ, որը ձմռանը տեղափոխում են նկուղ կամ մեկ այլ ոչ ցուրտ տեղ: Ասվածը չի նշանակում, որ չի կարելի Գոջին իր տեղում լավ ջերմամեկուսացնել ու բարեհաջող ձմեռացնել:
Սենյակային պայմաններում էլ են աճեցնում Գոջի և լուսավոր տեղում, լավ խնամքի դեպքում նույնիսկ պտուղներ են ստանում:
Գոջիի՝ առողջության համար շատ օգտակար, վիտամիններով հարուստ  պտուղները ուտելի են, թե՛ թարմ, թե՛ չորացրած վիճակում: Դարեր շարունակ այդ պտուղներն օգտագործվում են ավանդական ասիական բժշկությունում՝ որպես օրգանիզմի դիմադրողականությունը բարձրացնող միջոց:
Ճապոնիայում և Չինաստանում գոջիի պտուղներից ոգելից խմիչք են պատրաստում:

Հղումներ