Կակտուսների խնամքը և բազմացումը

Կակտուսների հայրենիքը Մեքսիկան է: Կակտուսները հիանալի հարմարվել են չորային կլիմային: Նրանց տերևները վերածվել են փշերի, մազիկների ու խոզանակների, որոնք խիտ ծածկում են կակտուսի ցողունները և այնքան ջուր չեն գոլորշիացնում, որքան տերևները: Դրա համար էլ նույնիսկ ամենաշոգ եղանակին բույսերը իրենց ցողուններում պահում են խոնավություն և մնում հյութալի: Որոշ կակտուսներ պարունակում են մինչև 3000լ ջուր: Անապատներում կակտուսները խոնավության միակ պահապաններն են և հաճախ են փրկում ճանապարհորդների կյանքը:
Փշերը կակտուսի համար նաև պաշտպանիչ դեր են խաղում` պաշտպանելով կենդանիներից: Կակտուսների տեսակները բազմաթիվ են: Կակտուսները լինում են ծառանման, թփանման, խոտանման: Կան 1սմ բարձրությամբ ու մի քանի գրամ քաշով կակտուսներ և 25մ բարձրությամբ մի քանի տոննա կշռող կակտուսներ: Կակտուսը իր հայրենիքում լայն կիրառում ունի:Կակտուսը և իր պտուղները օգտագործում են կերակրի մեջ, կակտուսի բնափայտը օգտագործվում է տարբեր իրեր պատրաստելու համար:
Կակտուսները շատ տարածված են ամբողջ աշխարհում: Բնական պայմաններում շատ լավ աճում և հասնում են այնպիսի չափերի, որ մեր կլիմայական պայմաններում դա հնարավոր չէ: Մեզ մոտ կակտուսներ աճեցնում են սենյակային պայմաններում, հետևելով նրանց խնամքի կանոններին:
Տնային պայմաններում կակտուս աճեցնելու համար պետք է ճիշտ ընտրել ծաղկամանի տեղը: Կակտուսները շատ են սիրում ուժեղ լուսավորությունը և արևի ճառագայթները: Կակտուսները լավ են աճում պատուհանագոգերում: Վեգետացիայի ընդացքում ծաղկամանը պետք չէ տեղաշարժել: Հիմնականում կոկոնները առաջանում են ապակուն մոտ մակերեսին, եթե կոկոնները փոքր են լուսավորության փոփոխությունից հեշտությամբ փոխվում են դառնալով ճուտիկներ: Վատ լուսավորման պայմաններում կակտուսները սկսում են դեֆորմացվել, հիմնականունում աճում է միայն գագաթի մասը նեղ խողովակի տեսքով: Ժամանակի ընդացքում բույսը փչանում է ամբողջովին: Սակայն շատ ուժեղ արևի ճառագայթները նույնպես վտանգավոր են կակտուսի համար կարող են առաջացնել կակտտուսի մակերեսային այրվածքներ, կակտուսի վրա կհայտնվեն բաց դեղինից մինչև շագանակագույն գունավորմամբ հատվածներ:
Բացի տաք և լուսավոր տեղից կակտուսի համար մեծ նշանակություն ունի նաև ծաղկամանի ճիշտ ընտրությունը: Ծաղկամանը իր չափերով պետք է համապատասխանի կակտուսի արմատային համակարգին: Եթե պետք է փոխել կակտուսի ծաղկամանը, ապա պետք է ուշադիր դիտել կակտուսի արմատային համակարգի դասավորվածությոանը, այսինքն` արմատները խորը և երկար են, թե ավելի մակերեսային և հորիզոնական ուղղվածություն ունեն, ըստ այդմ էլ ընտրել կամ նեղ և խոր ծաղկաման, կամ լայն և փոքր խորությամբ ծաղկաման:
Կակտուսների հողը պետք է լինի փխրուն, որպեսզի ջուրն ու օդը հեշտությամբ ներթափանցեն հողի շերտեր մեջ, հիմնականում օգտագործում են ավազահողային խառնուրդ, որին ավելացնում են մանրացված փայտածուխի կտորներ, կարելի է ավելացնել մանր աղյուսի կտորներ:
Դրենաժը օգնում է, որ ջուրը չմնա ծաղկամանի մեջ, քանի որ ջրի ավելցուկը կակտուսի համար վտանգավոր է:
Ծաղկամանի մեջ կակտուսը պետք է հնարավորինս բարձր տնկել, որ հիմքի մասը հողի մեջ չլինի, որովետև խոնավ հողում այն կփտի, իսկ եթե կակտուսը մեծ է և մակերեսային տնկելու դեպքում ճոճվում է կարելի է հողի վրայից փոքր քարեր լցնելով կակտուսը անշարժացնել:
Կակտուսի համար կարևոր պայման է նաև սառը ձմեռումը: Ուշ աշունից մինչև վաղ գարուն կակտուսները հանգստանում են և նրանց աճր կանգնում է: Պետք է ստեղծել նպաստավոր պայմաններ, որ կակտուսները կարողանան հանգստանալ: Սխալ խնամքը` այսինքն տաք ձմեռումը, երբ կակտուսները ամբողջ ձմեռ աճում են հանգեցնում է նրա վեգետացիայի խանգարամնը, ինչն էլ իր հերթին պատճառ է հանդիսանում, որ տարիքով բավականին մեծ կակտուսները կոկոն չեն տալիս և ծաղկում կամ ամեն տարի կոկոն են տալիս, բայց այդ կոկոնները այդպես էլ չեն մեծանում ու մի որոշ ժամանակ անց չորանում են:
Ծաղկող կակտուս ունենալու համար պետք է կակտուսներին հանգիստ քուն ապահովել: Դրա համար ուշ աշնանը դադարեցնում են կակտուսի ջրելը, որ հողը լավ չորանա: Ձմռան ընդացքում կակտուսը կարելի է պահել +5-+8C պայմաններում և չջրել: Տարիքով մեծ կակտուսները 2 ամիսը մեկ անգամ կարելի է ջրել քիչ քանակությամբ, եթե իհարկե նկատվում է դրա անհրաժեշտությունը: Երիտասարդ կակտուսներին կարելի է ջրել ամիսը մեկ անգամ:
Քանի որ կակտուսները ձմռանը չեն աճում կարելի է վերցնել պատուհանից և տեղավորել սենյակի այլ անկյունում: Վաղ գարնանը կակտուսը պետք է տեղափոխել լուսվոր պատունագոգ և սկսել ջրել, սկզբնական շրջանում քիչ և ուշ-ուշ, իսկ հետո ջերմաստիճանի բարձրացման հետ մեկտեղ ավելի հաճախակի ու ավել շատ քանակությամբ ջրով, բայց միշտ պետք է թողնել ծաղկամանի հողը չորանա նոր միայն ջրել:
Կակտուսները հողի խոնավ միջավայր կամ ջրի ավելցուկ չեն սիրում: Պետք է պարբերաբար սնուցել կակտուսի հողը պարարտաանյութերով:

Բազմացումը

Կակտուս կարելի է բազմացնել տարբեր եղանակներով:
Առավել մեծ տարածում ունի ճուտիկներով բազմացումը: Ճուտիկը կակտուսից պոկոմ են սուր կտրող գործիքի օգնությամբ: 2-3 օր պահում են զով տեղում կտրվածքը չորանալու համար, այնուհետև տնկում են հողի մեջ, որի 1/5-ը ավազ է: Նոր տնկված կակտուսը պետք չէ դնել արևի տակ, այլ` ավելի ստվերոտ բայց տաք տեղում: 1-2 ամսվա ընդացքում արդեն բավականին արմատային համակարգ է ունենում և կարելի է կակտուսը տեղափոխել ավելի արևոտ պատուհանագոգ և սնուցել: Ծաղկող կակտուս ունենալու համար պետք է նախ ճիշտ ընտրել ծաղկամնը: Ծաղկամանի չափը պետք է համապատասխանի կակտուսին, այն չպետքի է շատ մեծ լինի: Ավելի նպատակահարմար է կակտուսի ծաղկամանը փոխել ամեն տարի գարնանը: Հաջորդ ծաղկամանը պետք է մինչև 4սմ տրամագծով մեծ լինի նախորդից: Եթե կակտուսը միանգամից մեծ ծաղկամանում տնկեք ապա առաջնահերթ կսկսի մեծանալ նրա արմատային համակարգը ծաղկամանին համապատասխան, այնուհետև շատ ավելի ուշ կսկսի կակտուսի աճը: Հսկայական արմատային համակարգ ունեցող կակտուսները բավականին մեծանում են և հազիվ թե ծաղիկ տան:
Սերմերով բազմացման եղանակը նպատակահարմար է շատ գեղեցիկ և դեկորատիվ կակտուս ստանալու համար: Բազմացման այս եղենակով ստանում են համաչափ և գեղեցիկ կակտուսներ: Կակտուսի սերմերը վաճառվում են համապատասխան խանութներում: Բազմացման այս եղանակը երկարատև գործընթաց է: Նախ պետք է վերցնել համապատախան ծաղկաման մինչև 2սմ խորությամբ, որի մեջ լցվում է մաքուր ավազ, այնուհետև լցնում են սերմեը, որոնց պետք է ծածկել ավազի շատ բարակ շերտով մինչև 1մմ: Պետք է ավազը միշտ խոնավ պահել այդ պատճառով պետք է ծածկել ապակով` լուսավորությունը նորմալ ապահովելու, ինչպես նաև խոնավ միջավայր ստեղծելու համար: Սերմերը ջրում են ցողելու միջոցով: Հենց որ երևում է բույսի փոքրիկ փշերը պետք է նրան զգուշությամբ տեղափոխել ավելի հարուս հողի մեջ:
Պատվաստման եղանակով բազմացում: Պատվաստուման մեթոդը կիրառում են կակտուսների ավելի թանկարժեք տեսակները բազմացնելու նպատակով: Այդ տեսակները շատ դանդաղ են մեծանում իրենց հաշվին, սակայն լավ տեղավորվում են ուրիշ կակտուսների վրա, նրանցից կլանում իրենց աճի համար անհրաժեշտ օրգանական նյութերը: Սա է հիմնական նպատակը կակտուսը պատվաստի միջոցով բազմացնելու, սակայն շատ դեպքերում անհարժեշտություն է առաջանում սովորական կակտուսը փրկել, երբ այն փչանում է որևէ հիվանդության հետևանքով կամ վնասվել է բույսը ընկնելու հետևանքով, կամ ուղղակի հետաքրքիր է ունենալ այլ տեսքի կակտուս` կատարում են պատվաստ: Հիմնականում որպես կակտուսի հիմք վերցնում են ուժեղ արմատային համակարգ ունեցող կակտուսները` էխինոպսիս, ցերեուս, ֆիլոկակտուս և այլն: Շատ սուր դանակով պետք է կտրել կակտուսները իրար վրա տեղադրել և ամուր կապել, որ կակտուսները չպոկվեն և կպչեն միմյանց: Հետագայում խնդիրներից խուսափելու համար միացման հատվածի փշերը պետք է սուր դանակով կտրել, որ հետագայում ճուտիկ չառաջանա և խոչընդոտի վերևի կակտուսի աճին: Պատվաստված կակտուսը շուտով սկսում է աճել: Պատվաստումից 2 ամիս հետո պետք է քադել կակտուսները միացնող թելերը: Պատվասելուց հետո բույսը մի քանի ամիս պետք է արևի տակ չդնել, բայց պահել տաք և լուսավոր տեղում:
http://kaktusner.blogspot.am/p/blog-page_15.html

Որ բույսերն են սիրում նեղ ու խոր ծաղկամաններ

Ծաղկամանի լայնության ու խորության ընտրությունը ուղղակիորեն պայմանավորված է այն բույսի արմատային համակարգի առանձնահատկությունից, որն ուզում եք աճեցնել:
Նեղ և խոր ծաղկամաներ անհրաժեշտ է ընտրել այն բույսերի համար, որոնք առավելապես ձևավորում են ոչ թե մակերեսային, այլ ուղղահայաց արմատներ:

  • Կաուչուկաբեր և Բենջամինի ֆիկուսները (Ficus, Фикус)
  • Կոդիեում խայտաբղետը (անգլ.՝ Garden croton, ռուս.՝ Кодиеум пестрый, Кротон, լատ.՝ Codiaeum variegatum pictum)
  • Արմավենիները
  • Շեֆլերայի (Schefflera, Шеффлера) համար անհրաժեշտ է ապահովել խոշոր ավազից կամ մանր քարերից կազմված խոր դրենաժային շերտ՝ 7 սանտիմետրից ոչ պակաս խորությամբ:
  • Հնդկեղեգը կամ Բամբուկը (անգլ․՝ Bamboo, ռուս․՝ Бамбук, լատ․՝ Bambusa)
  • Վարդը
  • Կանեփը (անգլ․՝ Cannabis, ռուս․՝ Конопля, լատ․՝ Cannabis)
  • Սագոենի (անգլ.՝ Cycas, ռուս.՝ Саговник, լատ.՝ Cycas)
  • Զամիոկուլկաս (Զանզիբարի գանձ, Դոլարի ծառ, անգլ.՝ Zanzibar gem, ZZ plant, Zuzu plant, ռուս.՝ Замиакулькас, Дволларовое дерево, լատ.՝ Zamioculcas)
  • Վարդակակաչներ (Тюльпаны)
  • Շուշան (Лилии)
  • Հակինթ (Гиацинт)
  • Эухарис
  • Փշատերևները, Ձարխոտերը (Պտերը) որոշ տեսակներ և այլ խոշոր բույսեր, որոնք ունեն երկար ուղղահայաց արմատներ լավ կաճեն խոր ծաղկամաններում։

Ընդհանուր մոտեցումը հետևյալն է.
Ծաղկամանի բարձրությունը պետք է կազմի բույսի բարձրության (ներառյալ արմատների բարձրությունը) 1/4 կամ 1/3-ը, իսկ տրամագիծը պետք է մոտավորապես հավասար լինի ծաղկամանի բարձրության 2/3-ին: Որքան լայնաճյուղ է բույսը, այնքան լայն պետք է լինի ծաղկամանը:

Ծաղկամաններ սենյակային բույսերի համար

Главный вопрос, который возникает при пересадке комнатного растения, какой горшок подойдет для него? С одной стороны, мы стараемся подбирать посуду для домашних цветов, максимально подходящую им по внешнему виду. С другой стороны, растение должно чувствовать себя в ней комфортно. В некоторых случаях компромисс найти довольно сложно, но, тем не менее, вполне реально.
1. Размер горшка
С этим параметром разобраться проще всего. Горшок не должен быть слишком большим. При пересадке растения мы подбираем для него посуду на 1-2 см больше предыдущего горшка. Если новый горшок будет слишком большой, почва закиснет и испортится раньше, чем корни растения полностью ее оплетут. Некоторым цветам со слабой корневой системой крупные горшки не понадобятся никогда (например, кактусам, сенполиям).
Для крупных растений большой горшок будет не только хорошим вместилищем их мощных корневых систем, но и обеспечит устойчивость мощных стволов и огромных листьев.
Горшки одного диаметра очень часто бывают разными по высоте. По этому признаку также выбираем посуду в соответствии со строением корневой системы нашего растения. Конечно, можно вытряхнуть цветок из горшка и посмотреть, как устроены его корни. Но лучше заранее в справочнике ознакомиться с их особенностями у этого вида. Для большинства растений подходят горшки средней высоты. Однако многие крупные виды – пальмы и драцены – обладают очень глубокой корневой системой, поэтому для них необходимы очень высокие горшки. У калатей, бромелиевых, аглаонем корневая система поверхностная, поэтому и горшок для них необходим неглубокий. Иногда именно широкий горшок стимулирует появление деток у тех растений, которые разрастаются вширь. Бывают растения, которые, имея внушительный размер, обладают довольно небольшой корневой системой. В этом случае возникает соблазн посадить их в большой горшок для придания устойчивости и более гармоничного облика. Однако лучше не использовать слишком крупную посуду, а поместить в небольшой горшок тяжелые камни либо поставить горшок в крупное тяжелое кашпо.
Также не стоит забывать, что, пересаживая растение в горшок крупного размера, мы предоставляем ему возможность дальнейшего роста. Если наш цветок достиг небывалой высоты, и мы больше не желаем дальнейшего увеличения его размера, лучше при пересадке подрезать корни и посадить растение в старый горшок.
2. Форма
Ни для кого не секрет, что чаще всего горшки имеют цилиндрическую форму с зауженным основанием. Такая форма наиболее удобна для пересадки и позволяет без проблем вытряхивать растение. Пластиковые горшки иногда имеют одинаковую ширину у верхушки и у дна.
Сейчас для кактусов часто применяют квадратные горшки, они привлекательны тем, что позволяют компактно разместить рядом большое количество растений.
Единственный вариант посуды, который лучше не использовать, – горшок, напоминающий шар: с пузатыми стенками и зауженными краями. Хотя такая форма очень привлекательна внешне, пересадить растение из такого горшка будет очень проблематично, т.к. корни очень быстро разрастутся в широкой внутренней части и достать их, не травмируя, будет весьма сложно.
При выборе формы горшка необходимо руководствоваться также особенностями интерьера. Естественно, в классическом интерьере уместны горшки со сложными украшениями, а для стиля минимализм подойдут лаконичные одинаковые по ширине горшки без особых изысков.
Горшок должен соответствовать и форме самого растения. Если растение имеет строгую форму, то и горшок должен иметь такие же особенности. Для развесистого растения лучше подойдет более изысканная посуда, декорированная различным образом, например, узорными рельефными стенками.
3. Цвет
Этот признак совершенно безразличен для роста цветка и подбирается нами исключительно по собственному вкусу.
Прежде всего, он должен сочетаться с интерьером нашей комнаты. В строгом лаконичном интерьере горшки должны быть монохромны, без рисунка. Однако они вполне могут быть яркими, чтобы создавать цветовое пятно в том случае, если в комнате преобладают очень светлые бледные тона.
Разумеется, вкусы у нас разные, но я придерживаюсь той точки зрения, что окраска всех горшков в комнате должна быть одинакова, т.к., если имеется большое количество растений, и каждое из них имеет горшок своего цвета, это создаст излишнюю пестроту и будет выглядеть безвкусно, особенно в том случае, если и другие предметы интерьера ярко окрашены. Комично может выглядеть горшок с броским узором на фоне таких же пестрых обоев.
Конечно, окраска горшка должна идеально сочетаться с цветом самого растения. Светлый однотонный горшок подойдет практически любым видам. Монохромная окраска посуды особенно необходима для красивоцветущих растений, т.к. рисунок на горшке может отвлекать внимание от цветков. Другой вариант – рисунок на горшке может напоминать цветение самого растение (как на нашей картинке).
В то же время, если растение отцветает очень быстро, для того, чтобы украсить его малодекоративный вид в межсезонье, яркий горшок будет очень уместным. Для декоративнолиственных растений также подойдет яркий горшок с рисунком. Однако главное правило при выборе посуды: на ее фоне никогда не должно теряться само растение. Конечно, иногда горшок настолько красив, что может представлять собой настоящее произведение искусства. Однако он должен дополнять цветок, а не перекрывать его своей яркостью и оригинальностью.
3. Материал горшка
Сейчас для изготовления цветочной посуды используются всё новые материалы. Однако большинство растениеводов продолжает применять давно себя зарекомендовавшие глиняные и керамические горшки. Такая посуда имеет ряд преимуществ. Одно из них – это то, что глиняные горшки достаточно тяжелые и придают устойчивость крупным растениям. Кроме того, именно такие горшки должен выбирать цветовод, который любит обильно поливать свои растения, т.к. пористые стенки глиняной посуды позволяют корням дышать, а влага испаряется очень быстро. Увлажнять почву в таких горшках придется часто. К тому же, если поставить этот горшок в наружный контейнер с мокрым торфом, то влага будет легко проникать через его стенки.
В то же время, проницаемость стенок керамического горшка не всегда полезна. Например, жесткая вода может вызвать появление некрасивого известкового налета на поверхности. Его можно удалить только с использованием металлической щетки. Зимой в таких горшках корни очень быстро нагреваются вблизи радиаторов отопления, а потом так же быстро охлаждаются при испарении влаги.
Перед использованием новые глиняные и керамические горшки лучше на сутки замочить, чтобы удалить вредные вещества. Кроме того, если стенки горшка будут мокрыми, они не будут впитывать влагу из почвы.
Совершенно другими свойствами обладает более распространенная и более эффектная глазурированная керамическая посуда. Ее стенки не пропускают воздух и хорошо задерживают влагу. Аналогичные качества присущи пластмассовым горшкам. С одной стороны, поливать растения в такой посуде надо намного реже, что, разумеется, удобно. Однако и загнивание корней при избыточном увлажнении в подобных горшках более вероятно. Недостатком пластмассовой посуды является и ее маленький вес и небольшая устойчивость.
Наконец, пластиковые горшки не очень красивы. Однако, если растений много, с точки зрения дизайна легче всего разместить их в одинаковые пластмассовые горшки белого цвета. Особенно удачно белые горшки будут смотреться на фоне такого же подоконника. В этом случае основное внимание будут привлекать именно растения, создастся впечатление, что они растут прямо из подоконника.
Однако, по своему опыту могу сказать, что главным недостатком белых пластмассовых горшков является то, что они довольно быстро теряют привлекательный внешний вид. Примерно через 2-3 года пластмасса желтеет, покрывается некрасивыми пятнами, и очистить такие горшки почти невозможно. Правда, учитывая невысокую стоимость пластиковой посуды, менять ее можно довольно часто. Однако, некоторые цветоводы отмечают, что новые пластиковые горшки иногда содержат вредные вещества, накапливающиеся в них при производстве пластмассы. Такая посуда обладает неприятным запахом, и лучше высаживать в них не очень ценные растения. Однако я пока не замечала какого-либо вредного влияния пластмассы на рост цветов.
Интересно, что в пластмассовых и глиняных горшках корни растения развиваются по-разному. В глиняной посуде корни стремятся в наружные слои почвы, и при пересадке создается впечатление, что они полностью заполнили горшок, хотя на самом деле внутренние слои почвы могут оставаться пустыми. В пластмассовом горшке развитие корней идет более равномерно.
В настоящее время все большее распространение получает стеклянная посуда. Она по своим качествам напоминает пластмассовую, т.к. стекло тоже плохо пропускает влагу и воздух. Стоит заметить, что прозрачное стекло может покрыться водорослями на свету и в этом случае выглядит менее привлекательно.
Для выращивания орхидей с фотосинтезирующими зелеными корнями начинающим цветоводам лучше всего использовать прозрачные пластиковые горшки. Однако, если их внешний вид Вам категорически не нравится, можно поместить такой горшок в стеклянное или яркое глазурированное кашпо.
Очень необычно смотрятся встречающиеся иногда металлические горшки. Однако для растений такая посуда не будет полезной, т.к. металл быстро нагревается на солнце и так же быстро остывает в холоде. Все это вредит корням.
Самым необходимым свойством любого горшка является наличие дренажного отверстия, а еще лучше нескольких. Иногда при выращивании молодых и очень быстро увеличивающихся в размере цветов можно использовать некрасивые глиняные или пластиковые горшки, которые будет не жалко разбить или перерезать ножом при пересадке.
3. Кашпо
Если совершенно невозможно подобрать привлекательную посуду, в которой растению было бы хорошо, нам хочется купить горшок необычной формы, но мы понимаем, что цветок расти в нем не будет, простой выход всегда есть: можно использовать кашпо. Красивый горшок, который категорически неприемлем для растения, вполне реально применять в качестве наружного контейнера, а некрасивый, но более подходящий для роста, вставлять внутрь. В этом случае мы прекрасно обойдемся без блюдца – вода будет стекать во внешний горшок. Кроме того, наружное кашпо можно заполнить мокрым сфагнумом для повышения влажности.
Замечательно то, что кашпо может быть абсолютно из любого материала и даже самой неподходящей для растения формы, например, с загнутыми внутрь краями. Иногда внешний вид кашпо может быть совершенно неожиданным, как например, на нашем рисунке сверху. Подвесное кашпо с прикрепленными к нему цепями или пластмассовыми палочками – самый лучший вариант для выращивания ампельных растений. Главное, чтобы кашпо соответствовало внешнему виду растения и гармонично сочеталось с его формой и размером.

Հավորթիա

Հավորթիան (անգլ.՝ Haworthia, ռուս.՝ Хавортия, լատ.՝ Haworthia) հարավաֆրիկյան, գաճաճ, սուկուլենտ խոտաբույսերի ցեղ է, որի բազմազան ներկայացուցիչներից շատերը տարածված են ողջ աշխարհով՝ իբրև սենյակային բույսեր:

Անվանակոչվել է ի պատիվ անգլիացի բուսաբան Էդրիան Հավորթի (Adrian Hardy Haworth 1767—1833):

Խնամքը

Լուսավորությունը

Հավորթիաներին անհրաժեշտ է պայծառ, ցրված լույս: Արևմտյան և արևելյան պատուհանների գոգերը ամենից հարմարն են հավորթիաների համար: Հյուսիսային պատուհանագոգին հավորթիան կարող է ձգվել դեպի լույսը և կորցնել դեկորատիվությունը:

Օդի ջերմաստիճանը

Ձմռանը հավորթիաները պահում են զով սենյակում, ցանկալի է ապահովել +10 – +12°С օդի ջերմություն, սակայն +18°С էլ տանելի է:
Գարուն-աշուն ժամանակահատվածում ամենահարմարավետն է  +22 – +27°С ջերմաստիճանը:

Ջրելը

Շոգին հավորթիաները ջրում են առատ, բայց հազվադեպ՝ երբ հողն ամբողջովին, մինչև հատակը չորանում է, իսկ ցուրտ եղանակին շատ քիչ՝ ողջ ձմեռը 1-2 անգամ:

Օդի խոնավությունը

Խավորթիաները օդի խոնավության նկատմամբ զգայուն չեն, ջրով ցողելու կարիք չկա: Փոխարենը կարևոր է, սենյակն օդափոխելով, թարմ օդ ապահովելը:

Պարարտացումը

Հվորթիաներին լրացուցիչ սնուցում տրվում է միայն ամռանը, ամսական մեկ անգամ, կակտուսների և սուկուլենտների համար նախատեսված պարարտանյութով: Հողի թթվայնությունը բարձրացնող օրգանական պարարտանյութերի կիրառումից պետք է զերծ մնալ:

Հողախառնուրդը

Կարելի է գնել կակտուսների համար նախատեսված պատրաստի հողախառնուրդ, կամ պատրաստել ինքնուրույն հետևյալ բաղադրատոմսով՝

Տեղափոխումը

Մի քիչ ավելի մեծ ծաղկամանի մեջ տեղափոխում են ըստ անհրաժեշտության՝ երբ բույսի արմատներին տարածվելու տեղ չի մնում:
Հավորթիաներն աճեցնում են լավ դրենաժ ունեցող, սաղր ու լայն ծաղկամաններում:

Բազմացումը

Հավորթիաները լավ են բազմանում կողային “ձագուգներով”, որոնք անջատում են մայր բույսից և առանձին տնկում տեղափոխման ժամանակ:
Բազմացնել հնարավոր է նաև տերևներով, բայց դա բավականին երկարատև գործընթաց է: Տերևի կտրվածքը մշակում են ակտիվացված ածխի փոշիով և թողնում են 3 օր չորանա: Այնուհետև տնկում են ավազի մեջ, բայց մի 3-4 շաբաթ չեն ջրում՝ մինչև արմատներ առաջանալը:

Բարդությունները

Հավորթիաները հազվադեպ են վնասատուների թիրախ դառնում:
Ձմռանը երբեմն հավորթիայի արմատները ամբողջովին մահանում են: Այդ դեպքում գարնանը բույսը տնկում են նոր հողախառնուրդի մեջ:
Գերխոնավության և անմիջապես բույսի վար ջուր լցնելու պատճառով հավորթիան կարող է մահանալ: Այդ առումով առանձնապես վտանգավոր է ձմռան սեզոնը:

Հղումներ
Հավորթիա գլաբրատա
Haworthia glabrata

Սեթկրեզիա մանուշակագույն

Setcreasea
purpurea

Սեթկրեզիա մանուշակագույնը
(անգլ.՝ Purple heart, ռուս.՝  Сеткрезия пурпурная, լատ.՝ Setcreasea purpurea, Tradescantia pallida) հայտնի է նաև Տրադիսկանտիա մանուշակագույն  անունով:

Խնամքը

Սենյակային պայմաններում Սեթկրեզիա մանուշակագույնը հաճախ աճեցնում են մեկ ծաղկամանի մեջ 2-4 բույս տնկելով՝ այնպես, որ ճյուղերը կախվեն ծաղկամանի շուրջը: Սեթկրեզիա մանուշակագույնը բավականին տոկուն, ոչ պահանջկոտ բույս է, սակայն կան հարմարավետության որոշակի պայմաններ:
Լուսավորություն: Սեթկրեզիա մանուշակագույնը սիրում է պայծառ, ցրված լուսավորություն: Ցանկալի է նաև, որ օրվա ընթացքում 2-3 ժամ մնա արևի ուղիղ ճառագայթների ներքո: Այդպիսի պայմաններում տերևները դառնում են վառ մանուշակագույն:
Սակայն Սեթկրեզիա մանուշակագույնը կարելի է աճեցնել առանց արևի լույսի էլ, եթե հնարավորություն կա ֆիտոլամպերի միջոցով ապահովել բույսի 16 ժամյա լուսավորություն:
Լույսի պակասի դեպքում, բույսը կանաչում է, ճյուղերը ձգվում են և կորչում է էկզոտիկ տեսքը:
Օդի ջերմությունը: Եթե շուրջ տարին Սեթկրեզիա մանուշակագույնի համար ապահովվի միևնույն երկարության լուսային օր, ապա սենյակի ջերմաստիճանը կարգավորելու կարիք չի առաջանա: Սակայն ձմռանը, եթե լրացուցիչ լուսավորում չի տրվում, ճիշտ կլինի բույսը տեղափոխել ավելի պաղ (7 – 10 °C) տեղ, ինչը կդանդաղեցնի բույսի աճը ու գունափոխում, կամ տեսքի վատացում չի լինի:
Ջրելը: Սեթկրեազիա մանուշակագույնը պետք է առատ ջրել: Սակայն պետք է հետևել հողի վիճակին՝ այն պետք է լինի թեթևակի խոնավ, բայց ոչ ամբողջովին թաց: Շատ վտանգավոր են թե՛ ջրախեղդ վիճակը, թե՛ հողի իսպառ չորացումը:
Ջրել պետք է սենյակային ջերմության մեկ և ավելի օր բացոդյա թողնված ջրով:
Օդի խոնավությունը: Սեթկրեզիա մանուշակագույնը սիրում է բարձր խոնավութուն ունեցող միջավայր, սակայն ջրով ցողելն հակացուցված է: Ջրի կաթիլները լաքաներ կարող են առաջացնել տերևների վրա:
Խոնավությունը բարձրացնելու համար կարելի է բույսի կողքին ջրով լի որևէ անոթ դնել, կամ ծաղկամանը դնել ափսեի մեջ, որտեղ ջուր լցնել և խիճ՝ այնպես, որ ծաղկամանի հատակը ջրի մեջ չընկղմվի:
Ձմռանը պետք է Սեթկրեզիա մանուշակագույնը հեռու պահել ջեռուցման սարքերից օդի եկող տաք հոսանքներից:
Էտելը: Սեթկրեզիա մանուշակագույնը, պարբերական, խորը էտման կարիք ունի: Էտն անում են ակտիվ աճի սեզոնի նախաշեմին: Հին ճյուղերէ էտում են 2-3 սմ երկարություն թողնելով, իսկ նորերը, անհրաժեշ չափով են կարճացնում:
Սնուցում: Օրգանական կամ այլ պարարտանյութերով Սեթկրեազիա մանուշակագույնը սնում են ըստ անհրաժեշտության, ոչ հաճախ քան ամիսը մեկ անգամ:
Հողը: Հողի նկատմամբ  Սեթկրեզիա մանուշակագույնը պահանջկոտ չէ, այն կարող է աճել ցանկացած տիպի պարարտ հողում: Կարելի է գնել պատրաստի, սենյակային բույսերի համար նախատեսված, ունիվերսալ հողախառնուրդ: Ինքնուրույն պատրաստելիս խառնում են հավասարաչափ մասերով վերցված կոմպոստ, ճմահող և գետի, խոշոր ավազ և ավելացնում են մի քիչ փայտի ածուխի փոշի:
Ծաղկաթաղարը կարող է լինել դասական չափսերի՝ լայնքը հավասար է խորությանը, կամ էլ ավելի լայն: Ծաղկաթաղարի հատակին դրենաժի լավ շերտ են լցնում, որպեսզի ջուրը չմնա ծաղկաթաղարի մեջ:
Տեղափոխումը: Նոր, ավելի մեծ ծաղկաթաղարի մեջ  Սեթկրեազիա մանուշակագույնը տեղափոխում են գարնանը՝ երբ հին ծաղկաթաղարում արմատների համար այլևս տեղ չի մնում: Պետք է նկատի ունենալ, որ տեղափոխումն անում են միայն սկզբում ՝ երբ բույսը նոր է մեծանում: Հասուն բույսը միայն պարբերաբար էտում ու թարմացնում են:
Բազմացումը:  Սեթկրեզիա մանուշակագույնը հեշտությամբ բազմանում է գագաթային կտրոններով, որոնք արագ արմատներ են բաց թողնում ինչպես հողի, այնպես էլ ջրի մեջ:
Վնասատուներն ու հիվանդությունները: Սեթկրեզիա մանուշակագույնը վնասատուների հարձակմանը հազվադեպ է ենթարկվում ու ամենահավանական հարձակվողը կարող է լինել սարդոստայնային տիզը:
Սեթկրեզիա մանուշակագույնը կայուն է հիվանդությունների նկատմամբ: Ամենահաճախ պատահող անախորժությունը ճյուղերի ծայրերի չորանալն է, որը շատ չոր կամ տաք օդի հետ շփման արդյունք է:

Հղումներ

Տրադիսկատիա գետափնյա

Տրադիսկանտիա գետափնյա (անգլ.՝ River spiderwort, Small-leaf spiderwort, Wandering Willie, ռուս.՝ Традисканция приречная, Традисканция миртолистная, լատ.՝ Tradescantia fluminensis)

կոմելինազգիների (Commelynaceae) ընտանիքին պատկանող, ոչ պահանջկոտ, նրբագեղ, դեկորատիվ, ամպելային խոտաբույս է:
Հայրենիքը Հարավային Ամերիկայի արևադարձային գոտին է: Աճում է շուրջ տարին՝ հանգստի սեզոն չունի:
Գոյություն ունեն նաև Տրադիսկանտիա գետափնյայի խայտաբղետ (variegata) և սպիտակ զոլերով (Quicksilver) տեսակները:

Tradescantia fluminensis Variegata
Tradescantia fluminensis Quicksilver
Տրադիսկանտիաների խնամքի մասին ընդհանուր տեղեկություններ կարող եք գտնել այստեղ ==>

Համառոտ տեղեկություններ Տրադիսկանտիա գետափնյայի մասին

  • Բազմացումը՝ կտրոններով, տարվա ցանկացած եղանակին:
  • Տեղափոխումը՝ քնաի որ բույսը արագ է ծերանում և կորցնում բարետեսությունը, գերադասելի է տեղափոխման փոխարեն նորացում անել:
  • Լուսավորությունը՝ ցրված, ոչ շատ պայծառ կամ կիսաստվեր:
  • Ջրելը՝ հնացված, գոլ ջրով, չափավոր, ձմռանը՝ ավելի քիչ:
  • Օդի խոնավությունը՝ առանձնահատուկ պահանջ չկա, երբեմն կարելի է ցողել:
  • Հողախառնուրդը՝ սենյակային բույսերի համար նախատեսված ցանկացած ունիվերսալ հողախառնուրդ:
  • Ցրտադիմացկունությունը՝ կարող է դիմանալ օդի ջերմաստիճանի մինչև + 7°С նվազմանը:
  • Հաճախ ենթարկվում է տիզերի հարձակմանը:
  • Գերպարարտ հողի կամ առատ լուսավորության պատճառով տերևները կարող են դեֆորմացվել:
Հղումներ

Գաստերիա

Գաստերիան (անգլ.՝ Ox-tongue, Cow-tongue, Lawyer’s tongue, ռուս.՝ Гастерия, լատ.՝ Gasteria)  (Asphodelaceae) ընտանիքի սուկուլենտ բույսերի ցեղ է: Հայրենիքը Հարավային Աֆրիկան է։
Դասակարգված է գաստերիայի մոտ 26 տեսակ:
Տերևները հաստ են, երկարավուն, լայն գծավոր, տերևների վրա կան պտեր, որոնք իրենց գույներով տարբերվում են տերևի հիմնական գույնից։ Նույն խնամքն են պահանջում ինչ հալվեները։ Ծաղկում էլ է հալվեների նման։

Գաստերիայի տեսակները

Գաստերիա գորտնակավոր

(Гастерия бородавчатая, Gasteria verrucosa)

Gasteria verrucosa

Գաստերիա մակույկանման

(Гастерия килеватая, Gasteria carinata)

Gasteria carinata

Գաստերիա բծավոր

(Гастерия пятнистая, Gasteria maculata)

Gasteria maculata

Գաստերիա գաճաճ

(Гастерия крошечная, Gasteria liliputana)

Gasteria liliputana

Գաստերիա թրաձև

(Гастерия саблеобразная, Gasteria acinacifolia)

Gasteria acinacifolia

Գաստերիա Արմստրոնգի

(Гастерия Армстронга, Gasteria armstrongii)

Gasteria armstrongii

Գաստերիա երկգույն

(Гастерия двуцветная, Gasteria bicolor)

Gasteria bicolor

Գաստերիա ճիմառատ

(Гастерия дернистая, Gasteria caespitosa)

Gasteria caespitosa

Գաստերիա սպիտակավուն

(Гастерия беловатая, Gasteria candicans)

Gasteria candicans

Գաստերիա մարմարյա

(Гастерия мраморная, Gasteria marmorata)

Gasteria marmorata

Գաստերիա եռակող

(Гастерия трехгранная, Gasteria trigona)

Gasteria trigona

Հղումներ

Հալվե վերա

Հալվե վերան (անգլ.՝ Aloe vera, ռուս.՝ Алоэ настоящее, Алоэ вера, լատ.՝ Alóe véra, Aloe Barbadensis Miller) Հալվե ցեղի սուկուլենտ բույս է: Հայրենիքը Աֆրիկան է և Մադագասկար կղզին, աճում է անապատային և կիսաանապատային վայրերում, չոր կլիմայում:

Հալվե վերան լայն կիրառություն է գտել բժշկության և կոսմետոլոգիայի բնագավառներում: Ժողովրդական բժշկության մեջ նույնպես շատ է կիրառվում:
Հալվե վերան, որպես սենյակային բույս, հաջողությամբ աճեցվում է ողջ աշխարհում: Լավ խնամքի դեպքում այն կարող է նույնիսկ ծաղկել սպիտակ, դեղին կամ նարնջագույն ծաղիկներով:

Խնամքը

Հալվե վերան պահանջկոտ բույս չէ, մի քանի հեշտ կանոնների հետևելով կարելի է շատ լավ բույս աճեցնել:

Լուսավորությունը

Հալվե վերային լավ աճի համար անհրաժեշտ է պայծառ լուսավորություն, բայց արևի ուղիղ ճառագայթների ներքո բույսի վրա կարող են այրվածքներ արաջանալ: Այրվածքները կարող են լինել մուք շագանակագույն կամ նարնջագույն բծերի տեսքով:

Խորհուրդ է տրվում սենյակում Հալվե վերան տեղադրել արևելյան կամ արևմտյան լուսամուտների գոգին:

Հողախառնուրդը և պարարտացումը

Հալվե վերան տնկելու կամ այլ ծաղկաման տեղափոխելու համար կարելի է կակտուսների համար նախատեսված պատրաստի հողախառնուրդ գնել:
Ինքնուրույն պատրաստելու համար առաջարկվում են հետևյալ բաղադրատոմսերը՝

  1. Տարբերակ

Հավասար ծավալներով խառնել

  • խանութից գնված պատրաստի հողախառնուրդ սենյակային բույսերի համար;
  • գետի, լվացած, խոշոր ավազ կամ գրանիտի մանրախիճ:

2. Տարբերակ
Հավասար ծավալներով խառնել

  • խանութից գնված պատրաստի հողախառնուրդ սենյակային բույսերի համար;
  • գետի, լվացած, խոշոր ավազ;
  • ագրոպեռլիտ կամ կարմիր ավազ:

3. Տարբերակ
Խառնել

Բոլոր տարբերակներով պատրաստված հողախառնուրդներին կարելի է ավելացնել շատ փոքր քանակություններով փայտի մոխիր և/կամ չեզոք կամ թույլ թթվային տորֆ:
Ծաղկամանը պետք է լավ դրենաժային շերտ ունենա, իսկ հողախառնուրդը արմատների համար ապահովի առավելագույն ջրա և օդաթափանցիկություն:
Հալվե վերայի սնուցումը պարարտանյութերով կատարվում է տարին մեկ անգամ, գարնանը կամ ամռանը՝ բույսի ակտիվ աճի շրջանում:

Օդի ջերմաստիճանը

Զմռանը, երբ Հալվե վերան մտնում է հանգստի ռեժիմ, ցանկալի է ապահովել  +14 – +17°C: Տարվա մյուս եղանակներին ամենից հարմարավետ ջերմաստիճանը +18 – +26°C է:

Օդի խոնավությունը

Ճիշտ և ժամանակին ջրելու դեպքում օդի խոնավությունը բույսի համար կարևոր նշանակություն չունի: Ջրով ցողելու անհրաժեշտություն նույնպես չկա:

Ջրելը

Հալվե վերան հաստ, հյութալի տերևներ ունի, որոնց մեջ պաշարում է ջուրը: Ուստի հաճախակի ջրելու անհրաժեշտություն չկա և պետք է խուսափել բույսը ջրախեղդ անելուց, ինչը կարող է փտեցնել բույսը:
Հալվե վերան ջրում են գոլ, հնացված ջրով, ծաղկամանի հողը չորանալուց հետո:
Ջրելիս պետք է խուսափել բույսի տերևները թրջելուց:

Տեղափոխումը

Առողջ Հալվե վերան արագ է աճում և բույսի կողերից շատ “ձագուկներ” են բուսնում:
Տեղափոխումը ավելի մեծ ծաղկամանի մեջ անում են երբ բույսի արմատներն ամբողջությամբ զբաղեցնեն եղած ծաղկամանը: Նախընտրելի են լայն, ոչ շատ խորը ծաղկամանները, քանի որ Հալվե վերայի արմատները ավելի շատ մակերեսայն աճ ունեն:
Խորհուրդ է տրվում տեղափոխումը կատարել բույսի արմատները զգուշորեն ազատելով հին հողից, քանի որ հին հողն արդեն ամբողջովին զուրկ կլինի սննդարար տարրերից:
Տեղափոխելուց հետո բույսը պետք է լավ ջրել ու այլևս չջրել մոտ 3 շաբաթ:
Տեղափոխությունից հետո կարող է տեղի ունենալ բույսի գույնի փոփոխություն:

Բազմացումը

Հալվե վերան կարելի է բազմացնել  կողային “ձագուկներով”,
տերևներով և սերմերով:

“Ձագուկներով” բազմացնելու համար ախտահանված սուր դանակով առանձնացնում են առնվազն 3-4 տերև ձևավորած “ձագուկը” մորից: Առաջացած վերքերը մշակում են ակտիվացված ածխի փոշիով:  Եթե առանձնացված “ձագուկն” ունի սեփական արմատներ, ապա այն կարելի է անմիջապես տնկել, իսկ եթե ոչ, ապա պետք է վարվել այնպես, ինչպես վարվում են տերևով բազմացնելիս:
Տերևով բազմացնելու համար ախտահանված, սուր դանակով կտրում են տերևը և կտրած տեղը մշակում ակտիվացված ածխի փոշիով: Այնուհետև կտրված տերևը թողնում են 2-3 օր՝ որպեսզի վերքը չորանա:
Ծաղկամանի մեջ լցնում են մաքուր, խոնավ ավազ, որի մեջ էլ տնկում են տերևը: Մոտ մեկ շաբաթից տերևը կարմատակալի:
Սերմերով բազմացնելու համար, հողախառնուրդով լի ծաղկաթաղարի մեջ, 2 սմ միմյանցից հեռու դնում են Հալվե վերայի սերմերը և սեղմելով մի թեթև խրում հողի մեջ: Հետո ավազի բարակ շերտով ծածկում են սերմերը:
Ծաղկաթաղարը իր բարձրության 1/3-ով ընկղմում են ջրի մեջ, ծածկում ցելոֆանով կամ ապակիով և տեղադրում լուսավոր տեղում:  Ստեղծված մինիջերմոցում պետք է լինի +25 – +32°C: 3-4 օրից պետք է հայտնվեն առաջին ծիլերը:
Առանձին ծաղկամաների մեջ նոր բույսերը կարելի կլինի տեղափոխել տերևների ձևավորվելուց հետո:

Ոչ բարենպաստ պայմաններ

  1. Լույսի պակաս: Բույսը շատ է ձգվում վեր: Պետք է ավելացնել լուսավորությունը:
  2. Հողի գերխոնավություն: Փտում են բույսի արմատներն ու ցողունի ներքին հատվածը կամ դալկանում ու չորանում են տերևները: Դադարեցնել ջրելը և ջրել միայն հողը չորանալուց հետո:
  3. Սառը ջրով ջրելը: Տերևները հանկարցակաի պոկվում են:  Պետք է բացառել սառը ջրով ջրելը:
  4. Քիչ ջրելը: Տերևների վրա շագանակագույն բծեր են առաջանում: Պետք է ավելի առատ ջրել:
  5. Սնկով վարակվելը: Փափուկ, մուգ բծեր տերևների վրա: Պետք է մշակել բույսը ֆունգիցիդով, իսկ կանխարգելման համար, հաճախ օդափոխել սենյակը:

Վնասատուները

  • Ալրատիզ
  • Վահանամիջատ
  • Սարդոստայնային տիզը
  • Նեմատոդա
  • Տրիփսեր
  • Ֆիլոքսերա
Արտաքին հղումներ

 
 Կարդալ Հալվեի այլ տեսակների մասին ==>

Ագլաոնեմա

Ագլաոնեման (անգլ.՝ Aglaonema, Chinese evergreen, ռուս.՝ Аглаонема,  լատ.՝ Aglaonema) մշտադալար խոտաբույսերի կամ կիսաթփերի ցեղ է:

Հայրենիքը հարավ-արևելյան Ասիան է: Մեծաքանակ թթվածին արտադրող բույս է: Մաքրում է օդը մրջնալդեհիդներից (ֆորմալդեհիդ, formaldehyde), բենզոլից և այլ տոքսիններից:

Ագլաոնեմայի որոշ տարածված տեսակներ

Խնամքը

Ինչպես արևադարձային, անձրևային անտառների բոլոր բույսերին, ագլաոնեմաներին անհրաժեշտ է ջերմություն և խոնավություն։ Դրանք չեն սիրում սառը քամիներ և արևի կիզիչ լույս:

Լուսավորություն: Կանաչ տերևներով ագլաոնեմաները լուսավորության նկատմամբ պահանջկոտ չեն: Դրանք կարող են աճել ցանկացած վայրում: Խայտաբղետ տեսակներին, սակայն, անհրաժեշտ է պայծառ, ցրված լույս:

Օդի ջերմաստիճանը: Ձմռանը օդի ջերմաստիճանը չպետք է նվազի +16°С- ից, իսկ սառը, միջանցիկ քամիներն ընդհանրապես անընդունելի են: Աճի համար օպտիմալ ջերմաստիճանային տիրույթը +20…+25°C է: Օդի ջերմաստիճանի կտրուկ տատանումներն անընդունելի են ագլաոնեմայի համար:

Օդի խոնավությունը: Ագլաոնեման նախընտրում է օդի բարձր խոնավությունը: Ամռանը նպատակահարմար է ամեն օր ցողել բույսը: Անհրաժեշտ է պարբերաբար մաքրել տերևները փոշուց: Չի կարելի բույսի տերևները պատել փայլեցնող լուծույթով:

Ջրելը: Բնության մեջ ագլաոնեման համարյա ամեն օր առատ ջրվում է, սակայն այն աճում է օդի և ջրի համար լավ թափանցիկ հողում: Սենյակային պայմաններում, վեգետացիոն շրջանում ագլաոնեման առատ են ջրում, աշնանը և ձմռանը ավելի քիչ։ Հողի չափից ավելի չորացումը վտանգավոր է ագլաոնեմայի համար: Ոչ պակաս վտանգավոր է ջրի ճահճացումը ծաղկամանում։

Սնուցումը։ Ակտիվ աճի շրջանում, ամսական 2 անգամ ագլաոնեմային սնուցում են համալիր, հեղուկ պարարտանյութով: Ձմռանը սնուցման կարիք չկա:

Տեղափոխումը: Երիտասարդ բույսերը նոր, քիչ ավելի մեծ ծաղկաման են տեղափոխում ամեն տարի, գարնանը, այնուհետև 3-5 տարին մեկ անգամ՝ ըստ անհրաժեշտության։ Շատ մեծ ծաղկաման ընտրել պետք չէ՝ ագլաոնեման տերևների լավ աճ է ունենում, երբ դրա արմատները մի փոքր նեղվածքի մեջ են: Ծաղկամանի լավ ջրահեռացումը պարտադիր է։

Հողախառնուրդը: Ագլաոնեմայի համար հողախառնուրդը պետք է լինի թեթև և փխրուն, իսկ ջրի համար՝ թափանցելի: Խառնուրդը կազմում են տերևային բուսահողից, տորֆից և ավազից (2: 1: 1) ՝ մանրացված փայտածուխի հավելումով: Կարող է լինել նաև հետևյալ կազմը՝ 1 մաս տորֆ, 1 մաս տերևային բուսահող 1 մաս թեթև ճմահող և 2 մաս ավազ: Ագլաոնեման լավ է աճում հիդրոպոնիկայում:

Բազմացումը։ Ագլաոնեման բազմացնում են սերմերով, կտրոններով և “ձագուկների” տարանջատմամբ: Ագլաոնեմայի բազմացումը բավականին դժվար է, քանի որ այն դանդաղ է աճում: Ամենահեշտ ձևը, ծաղկամանը փոխելիս, “ձագուկներն” առանձնացնելն է:

Վնասատուները։ Առավել հաճախ, ագլաոնեմայի վրա հարձակվում են սենյակային բույսերի ընդհանուր վնասատուները` թրիփսերը, վահանակիրները և ուտիճները: Օդի բարձր ջերմաստիճանի և չոր օդի դեպքում, վտանգավոր է կարմիր սարդոստայնային տիզը։

Անհրաժեշտ է պարբերաբար ստուգել բույսը՝ ժամանակին վնասատուներին հայտնաբերելու և սովորական, մեխանիկական եղանակով դրանցից ազատվելու համար:

Հղումներ