Ծնեբեկ աղվեսի պոչը (անգլ․՝ Foxtail fern, Asparagus fern, Plume asparagus, ռուս․՝ Спаржа густоцветковая, լատ․՝ Asparagus densiflorus) հարավաֆրիկյան, բազմամյա, աղվեսի պոչ հիշեցնող, փափկամազ ճյուղերով, մշտադալար թուփ է:

Հասուն թուփն ունենում է 60-90 սմ բարձրություն և լայնք։ Բաց գրունտում կարող է աճել 9-11-րդ ցրտադիմացկունության գոտիներում։

Ծաղկում է փոքրիկ, սպտակ ծաղիկներով, ինչից հետո գոյանում են սիրունիկ, փոքրիկ, կարմիր, բայց մարդու և կենդանիների համար թունավոր պտուղները։

Աղվեսի պոչը հրաշալի գեղեցկացնում է ինչպես պարտեզը, այնպես էլ սենյակային բույսերի հավաքածուն: Լայնորեն օգտագործվում է ծաղկեփնջեր կազմելիս։ Կտրելուց հետո ճյուղերի թարմ տեսքը պահպանվում է երկու-երեք շաբաթվա ընթացքում:

Խնամքը

Չնայած նուրբ տեսքին, Աղվեսի պոչը բավականին դիմացկուն բույս է: Խնամքը դյուրին է: Իրականում անհրաժեշտ է ապահովել միայն պայծառ, ցրված լուսավորություն և լավ ջրահեռացում ապահովող հող: Եթե նաև աճի համար ազատ տարածք լինի և պարբերաբար կտրվեն չորացած ճյուղերը, շատ գեղեցիկ, թփուտավոր բույս կստացվի:

Աղվեսի պոչն ունի ջուր կուտակող պալարային արմատներ՝ ինչի շնորհիվ երաշտադիմացկուն է:Ուժեղ արմատային համակարգի պատճառով, այն կարող է նեղել կողքին աճող ավելի փոքր, նուրբ բույսերին:

Ծաղկամանում պահվող Աղվեսի պոչը հիանալի սենյակային բույս է։ Այն կարելի է ձմռանը սենյակում պահել, իսկ տաքերն ընկնելուն պես դուրս բերել պատշգամբ կամ այգի։

Լույսավորությունը

Աղվեսի պոչը սիրում է փափուկ լույս, գերադասելի է մի քիչ ստվերոտ տեղերում: Լուսաբացի արևը լավ է, պարզապես պետք է համոզվել, որ բույսը պաշտպանված կլինի կեսօրի կիզիչ արևից:

Սենյակային պայմաններում աճեցնելիս, ծաղկամանը պետք է տեղադրել պայծառ, ցրված լուսավորության մեջ: Շատ ուժեղ լույսը կարող է այրել տերևները:

Հողը

Աղվեսի պոչը լավ է աճում հողի տարբեր տեսակների մեջ, քանի դեռ հողը լավ ջրահեռացում ունի՝ արմատների փտման հետ կապված խնդիրներից խուսափելու համար: Այն նախընտրում է մի փոքր թթվային հողը (5,5pH–7,5pH), բայց դա պարտադիր պահանջ չէ:

Ջրելը

Ջրում են առատ՝ հողի վերին շերտը չորանալուց հետո։ Աղվեսի պոչը սիրում է խոնավ, բայց ոչ թաց հողը։

Օդի ջերմաստիճանը և խոնավությունը

Հարավային Աֆրիկայում աղվեսի պոչը աճում է օդի բարձր խոնավության և ջերմաստիճանի պայմաններում: Սենյակոմ պահվող բույսի ծաղկամանը տեղադրում են ջրով և խիճով լի, լայն, սաղր տակդիրի վրա։ Այս բույսը նաև լավ է արձագանքում ջրով ցողելուն:

Աճի համար ամենահարմարավետ ջերմաստիճանային տիրույթը +20…+22°C է։ Բույսը պետք է հեռու պահել սառը միջանցիկ քամիներից։

Պարարտացումը

Աղվեսի պոչը աճի ողջ շրջանում սնուցում են 15 օրը մեկ անգամ։ Կես չափաբաժնով կարելի է սնուցել ինչպես հեղուկ, համալիր պարարտանյութերով, այնպես էլ դանդաղ քայքայվող կարծրներով։ Կոմպոստը և փայտի մոխիրը նույնպես լավ տարբերակներ են։

Բազմացումը

Աղվեսի պոչի բազմացման ամենադյուրին ճանապարհը թուփը բաժանելն է: Դա անելու լավագույն ժամանակը գարունն է:

Թուփը բաժանելիս պետք է միշտ սուր դանակ օգտագործել: Պետք է նաև համոզվել, որ յուրաքանչյուր բաժանված մասն ունի առողջ սաղարթ և արմատներ: Վերատնկելուց հետո պետք է առատ ջրել:

Սերմերով ու կտրոններով բազմացնում են ջերմոցային պայմաններ ստեղծելով։ 10-15 սմ երկարությամբ կտրոնները մինչև տնկելը մշակում են արմատակալման խթանիչով (Clonex, Fitoclon, Корневин, Հետերոաուկսին)։

Տեղափոխելը

Խորհուրդ չի տրվում մեծ ծաղկաման ընտրել աղվեսի պոչի հաար։ Ավելորդ հողը կարող է պահել ավելորդ ջուր և նեխել: Քիչ ավելի մեծ ծաղկամանի մեջ տեղափոխելու ժամանակը գալիս է երբ արմատներն այնքան են զարգանում, որ սկսում են հողից դուրս գալ։

Վնասատուները

Ամենից հաճախ բուսի վրա կարող են հայտնվել վահանակիրները և սարդոստայնային տիզը: Վահանակիրներին ձեռքով հավաքում և ոչնչացնում են, իսկ հետո բույսը մշակում են Actellik-ով: Այս դեղը օգնում է նաև սարդոստայնային տիզի դեմ: Վնասատուիներից բույսը պաշտպանելու համար այն պետք է հաճախ դնել գոլ ցնցուղի տակ՝ հողը պաշտպանիչ թաղանթով ծածկելով։

Հնարավոր բարդություններ

• Շատ ջրելու, վատ սնուցելու կամ թույլ լուսավորության պատճառով Աղվեսի պոչը կարող է թափել տերևներն ու բողբոջները։
• Վատ լուսավորության պատճառով բույսի գույնը կարող է խամրել։
• Չափից ավել լույսի կամ ժամանակին չջրելու հետևանքով տերևների ծայրերը կարող են դեղնել։
• Ներքևի տերևները կարող են թափվել թե՛ բնական ծերացման հետևանքով, թե՛ սնուցման պակասից կամ հողի գերխոնավությունից։

Տես նաև ԾՆԵԲԵԿ ՍՏԵՒԱԽԻՏ հոդվածը ==>

Հղումներ

• Asparagus densiflorus. From Wikipedia, the free encyclopedia.
• Спаржа густоцветковая․ Материал из Википедии — свободной энциклопедии.

Նապաստակի պոչը (անգլ․՝ Bunny Tail Grass, ռուս․՝ Зайцехвост, լատ․՝ Lagurus) հացազգիների ընտանիքի բույսերի տեսակ է, որն աճում է միջերկրածովյան ավազանում եւ հարակից շրջաններում՝ Ազորյան և Կանարյան կղզիներից մինչեւ Ղրիմ ու Սաուդյան Արաբիա:

Նապաստակի պոչը նաև նատուրալիզացվել է Ավստրալիայում, Նոր Զելանդիայում, Իռլանդիայում եւ Մեծ Բրիտանիայում, ինչպես նաեւ Ամերիկյան մայրցամաքի տարբեր վայրերում։

Նապաստակի պոչ ձվաձևը (Lagurus ovatus) միակ հայտնի տեսակն է։ Այն, իր գրավիչ, նապաստակի պոչ հիշեցնող կատարի շնորհիվ, աճեցվում է որպես դեկորատիվ բույս։

Նապաստակի պոչ աճեցնելը

Նապաստակի պոչը բազմանում են սերմերով: Սերմերը հավաքում են աշնանը, երբ հասկերը հասունանում են և չորանում: Երբ բույսը սկսում է դեղնել և չորանալ, փափուկ պոչիկները կտրում են և չորացնում են լավ օդափոխվող, չոր, ստվերում: Սերմերը, ձեռքերով տրորելուց հետո, հեշտությամբ առանձնանում են բամբակյա մասից: Այնուհետեւ սերմերը քամհարում են՝ փչելով վրաները, թափում են 30-40 սմ բարձրությունից, որպեսզի փափուկ մասերը մի կողմ թռչեն:

Սածիլներ ստանալու համար ցանելը

Ցանում են փետրվար-մարտ ամիսներին, 0,5-1 սմ խորությամբ, պարարտ, փխրուն հողախառնուրդով փոքր ծաղկամանների կամ այլ տարայի մեջ, միմյանցից 3-4 սմ հեռավորության վրա: Ցանքի համար ստեղծում են ջերմոցային պայմաններ, տեղադրում են պայծառ լուսավորված վայրում, ըստ անհրաժեշտության, պարբերաբար խոնավացնում են։

Աճած սածիլները, մինչև բաց գրունտ տեղափոխելը, ցերեկները դուրս հանելով, մի քանի օր կոփում են։ Բաց գրունտ տեղափոխում են երբ գիշերային ցրտահարությունների վտանգն անցնում է։ Տնկում են միմյանցից 10-15 սմ հեռավորության վրա։

Անմիջապես բաց գրունտում ցանելը

Սերմերը մանր են, կարելի է խառնել ավազի հետ։ Ցանում են շարքերով, կամ խառը՝ 2-3 սմ խորությամբ, միմյանցից 10-15 սմ հեռավորություն վրա։ Ծիլերը հայտնվում են 10-12 օրից։

Նկատվել է, որ տաք ձմեռներից հետո, բույսից թափված սերմերից կարող են հայտնվել նոր ծիլեր։ Ուստի, կարելի է փորձել նաև աշնանացան անել աշնան վերջին օրերին, երբ բավականաչափ ցուրտ է, որ սերմերը չծլեն մինչեւ գարուն:

Հետագա խնամքը

Նապաստակի պոչը հողի նկատմամբ պահանջկոտ չէ, ցանկացած հողում լավ կաճի: Սիրում է լույսը, թույլատրելի է մի փոքր ստվերը: Այս հացահատիկը կարելի է աճեցնել և՛ պարտեզում, և՛ պատշգամբում: Այն երաշտադիմացկուն է, բայց ամռան շոգին պետք է ամեն օր ջրել, հատկապես սենյակային պայմաններում աճեցնելիս:

Հողի փխրեցում և ցանքածածկում

Սեզոնի ընթացքում մի քանի անգամ անհրաժեշտ է քաղհան անել և փխրեցնել հողը բույսերի շուրջը: Կարելի է նաև պարբերաբար հումուսային ցանքածածկ ավելացնել՝ դրանով միաժամանակ պարարտացնելով հողը և պաշտպանելով ավելորդ գոլորշիացումից:

Սնուցումը

Սածիլների ակտիվ աճի ժամանակ, յուրաքանչյուր 10 օրը մեկ հողը պարարտացնում են գոմաղբի 1:10 լուծույթով։ Վեգետացիոն շրջանում նապաստակի պոչը կարելի է երկու անգամ պարարտացնել համալիր հանքային պարարտանյութով:

Կտրելը

Եթե ​​բույսն աճեցվում է բնապատկերը գեղեցկացնելու համար, ապա խորհուրդ է տրվում կտրել խունացած ծաղկաբույլերը՝ նորերի աճը խթանելու համար: Եթե ​​աճեցվում է չոր ծաղիկներ ստանալու համար, ապա հասկերը կտրում են մինչև դրանց լիովին հասունանալը, մինչև ծաղկաբույլերը փոխեն իրենց գույնը:

Հիվանդություններ և վնասատուների դեմ պայքարը

Նապաստակի պոչը լավ իմունիտետ ունի հիվանդությունների և վնասատուների նկատմամբ, ուստի հարկավոր չէ անհանգստանալ այս մշակաբույսի առողջության համար:

Նապաստակի պոչի կիրառումը բնապատկեր ձևավորելիս

Այս միջին չափսի խոտը լավ է դիտվում քարքարոտ լանդշաֆտների և եզրաքարերի ուրվագծման համար: Քարքարոտ այգին զարդարելու համար նապաստակի պոչը խումբ-խումբ են տնկում:

Նապաստակի պոչի օգնությամբ կարելի է լրացնել ծաղկող, գունագեղ միամյա բույսերի և թփերի միջև եղած բացատները։ Լավ կարելի է օգտագործել վարդերի այգին կամ մրգատու թփերի տարածքները զարդարելիս։

Որպես նապաստակի պոչի լավ հարևան ընտրում են հողի նկատմամբ ոչ պահանջկոտ բույսեր: Պայծառ ծաղիկները լավ են դիտվում աճող նապաստակի պոչի մեղմ կանաչի խորապատկերին։ Այն նաև շատ լավ զուգորդվում է ավելի մուգ կանաչ սաղարթ ունեցող բազմամյա խոտաբույսերի հետ, օրինակ, Հարատևուկ սողացողը (Bugle, Живучка ползучая, Ajuga reptans), Պատենենին (անգլ.՝ Coleus, ռուս.՝  Колеус, լատ.՝ Coleus), Հերբստի արնատերևը (Herbst’s bloodleaf, Ирезине хербста, Iresine herbstii):

Նապաստակի պոչի կիրառումը ծաղկեփնջեր կազմելիս

Նապաստակի պոչը շատ լավ է դիտվում ծաղկեփնջերի մեջ: Մատղաշ հասկերը կտրում են չսպասելով դրանց ամբողջական հասունացմանը, տերևները հեռացնում են և կատարները փոքր կապոցներով, գլխիվայր կախում են լավ օդափոխվող սենյակում՝ չորացնելու համար: Որոշ ֆլորիստներ նաև ներկում են հասկերը տարբեր գույներով։

Հղումներ

• Lagurus ovatus․ From Wikipedia, the free encyclopedia․
• Зайцехвост. Материал из Википедии — свободной энциклопедии.

Ատուրին կամ Պարող բույսը (անգլ․՝ Telegraph plant, Dancing plant, Semaphore plant, ռուս․՝ Атури, լատ․՝ Codariocalyx motorius) ասիական, արևադարձային, 1-2 մ բարձրությամբ թուփ է, ինքնուրույն, արագ շարժվելուն ունակ սակավաթիվ բույսերից մեկն է, ինչպես Պատկառուկը (Mimosa pudica) և Վեներինա ճանճակալը (Venus flytrap):

Ատուրին հմայիչ բույս է, որը «պարում է»՝ պայծառ լույսի ներքո բարձրացնում և իջեցնում է տերևները: Արձագանքում է նաև ջերմությանը, բարձր հաճախականության ձայնային ալիքներին և հպմանը:

Լոբազգի այս ոչ խստապահանջ բույսը հեշտությամբ աճեցվում է սենյակային պայմաններում, իսկ բաց գրունտում գոյատևում է միայն ամենաջերմ կլիմայական պայմաններում:

Բույսի ծղխնևոր տերևները իրենց տեղափոխում են այնտեղ, որտեղ նրանք ավելի շատ ջերմություն և լույս կստանան: Որոշ բուսաբաններ կարծում են, որ շարժումը պայմանավորված է հատուկ բջիջներով, որոնք տերևներին ստիպում են շարժվել, երբ ջրի մոլեկուլները այտուցվում կամ նեղանում են: Իսկ Չարլզ Դարվինը, որը երկար տարիներ ուսումնասիրում էր բույսերը, հավատում էր, որ շարժումը բույսի միջոցն է ՝ անձրևից հետո տերևներից ջրի կաթիլները ազատելու համար:

Ինչպես աճեցնել ատուրին

Պարող բույսն աճեցնելը դժվար չէ, բայց համբերություն է անհրաժեշտ, քանի որ բույսը սերմից կարող է դանդաղ ծլել: Սերմերը տանը կարելի է ցանել տարվա ցանկացած եղանակին: Ծաղկամանի կամ այլ տարայի մեջ լցնում են պարարտ, փխրուն հողախառնուրդ և չափավոր խոնավացնում են: Սերմերը 1-2 օր թրջում են գոլ ջրի մեջ, ինչից հետո ցանում են 9-10 մմ խորությամբ ու ծածկում թափանցիկ պլաստիկով կամ ապակով: Ցանքը տեղադրում են ոչ շատ պայծառ լուսավորված, տաք տեղում, որտեղ օդի ջերմաստիճանը +23…+26°C տիրույթում է:

Ցանքի հողը միշտ չափավոր խոնավ են պահում։ Սերմերը սովորաբար ծլում են մոտ 30 օրում, բայց կարող են նաև 10 օրից ծլել: Ծլելուց հետո ցանքը բացում են և տեղափոխում պայծառ լույսի ներքո։

Սածիլների արմատավորվելուց հետո դրանք տեղափոխում են առանձին ծաղկամանների մեջ:

Խնամքը

• Լուսավորությունը՝ պայծառ, ցրված լույս կամ մասնակի ստվեր;
• Ջրելը՝ փափուկ ջրով, ամռանը շաբաթական 2-3 անգամ, հետո՝ 4-5 օրը մեկ;
• Հողախառնուրդը՝ բույսերի համար նախատեսված պատրաստի, ունիվերսալ հողախառնուրդին ավելացնում են նույն քանակությամբ պեռլիտ;
• Սնուցումը՝ տաք սեզոնին համալիր, հեղուկ պարարտանյութով՝ համաձայն փաթեթի վրա նշված չափաբաժինների;
• Օդի ջերմությունը՝ +18°C և բարձր, +26…+30°C տիրույթում կարող է շարժել տերևները։

Հղումներ

• Codariocalyx motorius․ From Wikipedia, the free encyclopedia․